Tijdens Kamp Wildeman 2023 bood een man een workshop aan met systemisch werk rondom het thema: de dood.
Naderhand hoorde ik hoe deze workshop tot stand was gekomen. Hij voelde de dag ervoor dat hij iets wilde inbrengen in de Open Space, maar wist nog niet precies wat. Alleen dat hij iets met het thema dood wilde doen, door zijn persoonlijke ervaringen van het afgelopen jaar. Hij is die dag met een andere man gaan zitten om een plan te maken. En heeft de volgende ochtend de workshop ingebracht bij de inventarisatie voor het dag-programma. Want op Expeditie Wildeman wordt iedere dag opnieuw het programma samengesteld door wat mannen inbrengen in de Open Space.
Ik vond het wel een zwaar thema en ik voelde enorme weerstand. En juist daardoor dacht ik: Als ik er zo hard van weg wil, moet ik er juist naar toe.
De workshop heeft me een diepe ervaring gegeven in ontmoeting met de dood, mijn sterfelijkheid, mijn angst voor het leven en mijn levenspad. De ontdekking dat de angst voor de dood eigenlijk een diepe zelfafwijzing is, kwam als een mokerslag. Ik ontdekte dat ik bang ben voor de dood omdat ik ten diepste het gevoel heb dat ik nog iets goed te maken heb. Dat ik niet goed ben zoals ik ben, dat het niet goed is, zoals mijn leven tot nu toe is geweest en dat ik nog heel hard moet werken om iets van mijn leven te maken om recht te zetten wat ik kapot heb gemaakt.
Ik ben de laatste jaren steeds banger geworden voor de dood. En dit komt omdat ik steeds meer aan het ontdekken ben wat ik allemaal kan, maar aan de andere kant worstel ik enorm om mijn potentieel voluit in de wereld te brengen. Het lukt me steeds maar niet, omdat ik de lat te hoog leg. Hierdoor word ik juist steeds harder voor mezelf. En zo wordt mijn angst nog groter.
Waarom ben ik zo hard voor mezelf? Waarom lukt het me nog zo vaak niet om mild te zijn voor mezelf? Ik vind mezelf zo stom dat ik zo hard voor mezelf ben. En zo val ik alleen maar verder in de val van zelfafwijzing.
Ik heb door deze workshop en de mooie ontmoeting met de dood hierin heel veel mogen aankijken en helen.
Oog in oog staan met “de dood”, voelde als oog in oog staan met zelfacceptatie en zelfliefde. De dood nam me zoals ik ben. De dood wacht geduldig. Tot ik uitgeleefd ben. En dan sluit hij me in zijn armen. Precies zoals ik ben. Want wat ik ook doe, aan het einde van het leven zal ik terug kijken en zal ik er niks meer aan kunnen doen. Dan is wat er gebeurd is het enige dat kon gebeuren. En dan zal ik me ten diepste realiseren dat het goed was. Dat alles goed was. Dat alles goed is. En door die ontmoeting kon ik contact maken met dat het nu ook al goed is. Dat alles wat er tot nu toe gebeurd is, blijkbaar het enige was dat kon gebeuren en dat ik niks hoef goed te maken. Dat alles zijn bedoeling heeft. De pijn die ik gevoeld heb, alle leed dat me is aangedaan, alle pijn die ik veroorzaakt heb en alle fouten die ik gemaakt heb. Iedereen heeft zijn lot. Alles is onderdeel van een groter geheel. Dingen gebeuren en dat is wat het is. Er is geen goed of fout. Alles is wat het is. Alles is een expressie van bewustzijn en dit bewustzijn is liefde. Die realisatie vervulde mij met ontroering, vergeving en compassie. Zo diep, dat de tranen rijkelijk stroomden en mijn lichaam schudde. Er werd heel veel losgetrild en los gevloeid.
In die ontmoeting voelde ik dat de dood tegen me zei: GA!!! Leef je leven. Heb jezelf en het leven lief. Jouw tijd komt. Hoe dan ook. En tot die tijd mag je doen en zijn wat je wilt. Maak er iets moois van, want je hebt de wereld zoveel moois te brengen.
In deze ontmoeting voelde ik dat de dood niets anders is dan een omhelzing van liefde en vergeving.
Sinds Kamp Wildeman 2023 heb ik de dood, de liefde en zelfliefde veel dichter bij me. Ik ben zo dankbaar voor Kamp Wildeman en de Open Space het mogelijk maakt om dit soort pareltjes van workshops en ervaringen te laten ontstaan.
Daarom ga ik naar Kamp Wildeman of de nieuwe naam dit jaar: Expeditie Wildeman. Omdat ik weet en erop vertrouw dat het samenzijn met mannen tot heling zal leiden. Op de een of andere manier.