Aan het begin van deze eeuw volgde ik voor het eerst van mijn leven een mannentraining. Eén van de dingen die me van deze mannentraining is bijgebleven, is de opdracht om twee tekeningen te maken. Ten eerste een tekening van het beeld dat we van ons zelf als man hadden: een beeld van ons zelf op dat moment dus. En ten tweede een tekening van de man die we zouden willen zijn of worden: een ideaalbeeld van ons zelf als man dus.
Door dit te doen maak je – net als in de illustratie boven aan dit bericht – als het ware in één oogopslag visueel wat ten aanzien van jou zelf als man de creatieve spanning tussen de huidige situatie en door jou gewenste situatie is. Door dit te schetsen, krijg je er ook meer bewustzijn bij.
Zelf heb ik overigens nooit de spierbundels van een body builder nagestreefd.
Wat dan wel?
Ik herinner me nog dat ik op de eerste tekening een klein dik mannetje had getekend met een pikzwarte zwembroek, een rode duivelsstaart, een zwarte vlek ter hoogte van zijn hart, twee rode horentjes op zijn hoofd en een heleboel gedachtecirkeltjes rondom zijn hoofd. De tweede tekening was een slankere man, gehuld in een groene mantel die open viel, zodat zowel zijn vrije hart als zijn vrije geslacht zichtbaar was en open ogen en handen waar liefde uit straalde.
Wat me ook is bijgebleven van die eerste mannentraining is de feedback die ik van één van de twee trainers, die grappig genoeg Marten en Maarten heetten, op mijn tekeningen kreeg. Marten confronteerde mij met de enorme negativiteit van het zelfbeeld dat uit de eerste tekening sprak en het extreem utopische van mijn ideaalbeeld. En hij nodigde me uit om met meer waardering naar mijn huidige zelf en met meer realisme naar mijn toekomstige zelf te kijken.
De zwarte zwembroek, rode duivelsstaart, zwarte vlek ter hoogte van mijn hart, rode horentjes en gedachtecirkeltjes zijn inmiddels uit mijn zelfbeeld verdwenen. Mijn gewicht is van 95 kilo terug gegaan naar 75 kilo, weer heen naar 95, weer terug naar 85 en weer heen naar 90 en daar heb ik inmiddels vrede mee ;-). De groene mantel nam de vorm van een groene poncho aan, die ik echter alleen op koude zomeravonden bij het kampvuur draag. En ik heb er inmiddels ook geen moeite meer mee om bloot rond te lopen, tenminste … in een sauna dan. Dat dit wel eens anders is geweest, kan je beluisteren in het liedje M’n heertje dat ik in 2004 met muziektheatergroep Van Lotje opnam.
Deze tekenopdracht kan je tijdens de feestdagen natuurlijk in je eentje doen. Maar het kan ook leuk en leerzaam zijn om deze tekenopdracht samen met de mannen uit jouw mannencirkel of met je partner te doen. Om in alle kwetsbaarheid aan elkaar te laten zien hoe jullie je zelf nu en in de toekomst zien en daarover ook feedback van elkaar te ontvangen.
Veel plezier er mee!