Ik hoor je al denken… “Mijn ouders eren? Mooi niet! Laat ze eerst mij maar eens eren”. Deze primaire reactie komt natuurlijk voort uit de positie van het gekwetse innerlijke kind in jou. Het innerlijk kind dat het gevoel heeft dat het te kort is gekomen of geweld is aangedaan. Maar inmiddels ben je geen kind meer, maar een volwassen man ;-). Deze primaire innerlijke reactie maakt echter zichtbaar dat jij je nog niet met je ouders verzoend hebt. En dat jij jezelf – onbewust en onbedoeld – energetisch hebt afgesneden van al het goede dat je wèl van je ouders gekregen hebt. En daarmee van een wezenlijk deel van jezelf.
Zelfs als het goede dat je van je ouders gekregen hebt niet meer is dan het leven, is dat leven op zich al zo’n kostbaar geschenk dat het de moeite waard is om je ouders daarvoor te danken. Bert Hellinger heeft een prachtig ritueel gegeven om dat te doen.
Het leven nemen
“Bij het geven van de ouders en het nemen van de kinderen gaat het niet om een willekeurig geven en nemen, maar het om het geven en nemen van het leven. Als de ouders kun kinderen het leven geven, geven ze niet iets dat aan henzelf toebehoort. met het leven geven ze hun kinderen zichzelf, precies zoals ze zijn, niet meer en niet minder. Daarom kunnen de ouders niets toevoegen aan het leven dat ze geven, ze kunnen nits weglaten of voor zichzelf behouden. En daarom kunnen ook de kinderen als ze van hun ouders het leven krijgen er niets aan toevoegen, ervan weglaten of ervan afwijzen. Want ze hebben niet alleen hun ouders, ze zijn hun houders.”, aldus Bert Hellinger in De Bewegingen van de geest. “Het hoort dan ook bij de ordeningen van de liefde dat het kind zijn leven neemt als de ouders het geven, in zijn geheel. En dat het zijn ouders aanneemt zoals ze zijn, zonder meer te willen en zonder afweer of angst.
De aard van dit nemen is deemoedig.Het betekent in te stemmen met het leven en met het lot zoals het door mijn ouders bepaald is: met alle grenzen die het aan me stelt, met de mogelijkheden die het mij geeft, met de verstrikkingen in het lot van deze familie, met de schuld die deze familie draagt en met al het zware en het lichte van deze familie, wat het ook moge zijn.
We kunnen de werking van een dergelijk nemen in onszelf ervaren als we ons voorstellen dat we voor onze vader en moeder knielen, diep buigen tot op de grond met de armen naar voren uitgestrekt en de handpalmen naar boven zo tegen hen zeggen: ‘Ik eer jullie’. Dan richten we ons op, kijken onze vader en moeder aan en danken hun voor het geschenk van het leven. Bijvoorbeeld door hen te zeggen:
Dankzegging aan de oorsprong van het leven
Lieve moeder/vader,
Ik neem het leven van jou aan.
Alles, in volle omvang
met alles erop en eraan
voor de volle prijs die het jou gekost heeft
en die het mij kost.
Ik maak er iets van ter ere van jou.
Het zal niet voor niets zijn geweest.
Ik houd het vast – en houd het in ere,
en als ik mag, geef ik het leven door, net als jij.
Ik neem je als mijn moeder/vader
en jij mag mij hebben als jouw kind.
Jij bent de juiste moeder/vader voor mij
en ik ben het juiste kind voor jou.
Jij bent de grote, ik ben de kleine.
Jij geeft – ik neem, lieve moeder/vader.
En ik ben blij dat je mijn vader/moeder gekozen hebt.
Jullie zijn bieden de juisten voor mij.”
Een huisaltaar met foto’s van je ouders
Wanneer je innerlijk weerstand voelt om (een deel van) de bovenstaande dankzegging uit te spreken, kun je thuis een huisaltaar met een foto van je moeder en/of vader maken. En elke keer als je langs dat altaar komt – innerlijk of hardop – dat deel van de dankzegging uitspreken waar je moeite mee hebt. Bijvoorbeeld het zinnetje “Jij bent de grote, ik ben de kleine”. Zodat gaandeweg de geestelijke waarheid die in deze zinnen verwoord is tot je ziel kan doordringen.